Het schiet al mooi op

We zitten al weer in onze derde week te fietsen. Dat is meestal de beste week. Conditioneel kunnen we nu alles aan. Belangrijk is, dat je kunt doseren. Als het niet hoeft, fiets je geen al te lange stukken. Zeker niet met dit warme weer. Zo rond de dertig graden. Op dit moment is 70 km het gemiddelde. Zo rond drieën op bestemming. Tent opzetten - kunnen we bijna blindelings -douchen, biertje, warme hap. Een vast patroon. Zoals ook het fietsen. Als de weg wat omhoog loopt, dan schrikken we daar niet meer van. In een vaste cadans omhoog.

Na het verlaten van de Ardèche via Ruoms, komen we in Chandolas in de Cevennen. En opeens is het toeristisch gezien veel rustiger. De Volvo’s met het gele kenteken zie je opeens veel minder. We cirkelen in alle rust omhoog. Uitgestrekte bossen, stille wegen. We komen bijna niemand tegen. Alleen het geluid van je eigen pedaalslag en van bijeneters in de verte - dat (het geluid van bijeneters) is het ultieme zomergeluid van het warme zuidelijk Europa. We zien Besseges op de borden staan. Onze eerste associatie met die plaatsnaam is de Ster van Besseges. Een klassieke opening in februari van het wielerseizoen in Frankrijk. Als bij ons plotseling de winter toch nog in alle hevigheid toeslaat. Dan begint hier het kwik op te lopen naar lenteachtige temperaturen. In Saint-Ambrois zijn nog twee plekjes beschikbaar op de fraai gelegen camping. Hoogseizoen in kampeerland.

We rijden de Cevennen uit en komen in het departement Hérault. In de Languedoc. We slaan niet linksaf richting Avignon, maar blijven de hoofdroute volgen. We dalen af naar Saint-Bauzille-de-Putois. De camping die we hier aantreffen, krijgt van ons een nominatie. Voor de slechtste camping van Frankrijk. Het is voornamelijk een camping voor groepsgebruik. In de maanden juli en augustus. Grote groepen jongeren, onder de bezielende leiding van adequate volwassenen, brengen hier een week door. Om o.a. met een kano de Hérault af te varen. Overleven in de natuur en op de camping. De sterk verouderde accommodatie van de camping is op deze grote groepen totaal niet berekend. Een smerige zooi is het in ieder geval als wij gebruik maken van de faciliteiten. Even douchen? Ja, over een uurtje. Er zijn net busjes met jongeren terug van weer een spannende dag. En die moeten allemaal tegelijk gebruik maken van toilet en douche.

De andere dag trekken we kanogebied in. Dat is booming business hier. De drukte van de Ardèche keert weer terug. In het prachtige Saint-Jean-de-Fos staan we in de file. Deze toeristische bestemmingen liggen fraai tegen een heuvel aan. Maar hebben geen ruimte om het verkeer te reguleren. Smalle straatjes en dus loopt het altijd vast in de zomertijd.
Via Lagamas en Saint-André-de-Sangonis komen we in Brignac, Frans Baskenland. En dan is het voor ons, na overwegend omhoog nu eindelijk grotendeels lichtjes afdalen naar Fouscais, Aspiran, Adissan, Nizas, allemaal gehuchtjes. Dan rijden we het stadje Pezenas binnen. Een ongelooflijk druk en populair toeristenstadje. Trekt vermoedelijk ook vakantiegangers van de stranden, want de kust is hier niet ver meer vandaan. Camping Municipal is vol, dus een chambre is het alternatief. Midden in het centrum. Het oude centrum. Zal wel middeleeuws zijn. Dat trekt bezoekers. En daar komen uiteraard ook de galerietjes en pottenbakkers op af. Daar is in Pezenas geen paal en perk aan gesteld. Resultaat: achter al dat artistieke gedoe gaat een middeleeuws stadje schuil. Maar wel gezellig natuurlijk.

Na de ‘worsteling’ om door de zeer fraaie vakantiestreken van de gemiddelde Nederlander te komen, nu weer naar het vertrouwde vlakke parcours. Langs Canal du Midi en als het een beetje mee zit zien we de mediterrane. Kunnen we ons alvast prepareren voor de doorsteek in de Pyreneeën. Begin volgende week Als slotakkoord Spanje.

We zijn er nog lang niet, maar het gevoel dat het einde in zicht is komt steeds dichterbij.