Op weg naar Niemandsland
Door: JB
20 Augustus 2018 | Frankrijk, Maureillas-las-Illas
Een wonderschone dag vandaag. Een mooie route. Dorpjes, de een wat groter dan de ander. Ze zullen de geschiedenisboekjes niet halen. Of de Catalanen aan de andere kant moeten de lont in het kruitvat gooien. Het is een wonderschoon rijtje met klinkende namen. Te beginnen bij het eerste Catalaanse dorp Estagel. En dan: Latour-de-France (dus niet Le Tour de ...), Cassagnes, Belesta (top van de heuvel), Ille-sur-Tet, Corbere-les-Cabanes, Thuir, Llupia, Terrats, Fourques, Llauro, Vives, Saint-Jean-pla-de-Corts. Franse plaatsnamen, maar aan de overkant van de weg ook de Catalaanse benaming.
Prachtige vergezichten, rotsformaties, brede dalen, windmolens in de verte, weinig (zondag-) verkeer, wind in de rug, sinds tijden weer eens collega-fietsers en het was weer eens erg warm. En uiteraard terrasjes die net dicht gaan als wij arriveren. Alsof de duvel er mee speelt. En dat zou best kunnen, want Satan is hier (of was) in de buurt wel volgens de Kathaarse rituelen bepalend voor goed of fout, licht of donker en ook over open of dicht.
We zitten op dit moment dicht bij niemandsland. We hadden een camping in Llauro willen nemen, maar in de wetenschap dat we niet op de eerste maar op de tweede camping wilden staan, maar dat bij nader inzien die tweede niet bleek te bestaan - foutje - en aangezien onnodig terugfietsen niet in ons fietswoordenboek voor komt, besloten we gewoon nog 7 km door te fietsen naar Saint-Jean-Pla-de-Corts. Nog iets dichter bij de grensovergang, en bij de definitieve klim, om in Spaans-Catalonië te komen. Nu is het ook zo, dat we het ons makkelijk hadden kunnen maken, door gewoon de normale grensroute te volgen. Die uiteindelijk in La Junqueira in Spanje uit komt. Maar eigenlijk, tussen al die auto’s, wel of niet in een file, voor fietsers niet geschikt. Nee, we gaan door het zgn. Niemandsland. Land dat ontoegankelijk is voor auto’s. En vroeger zonder enige twijfel een smokkelroute is geweest. Een ‘stille’ grensovergang. Voor fietsers uitermate geschikt. Het is niet de meest simpele oplossing om aan Spaanse kant te komen, maar die zweetdruppels hebben we er graag voor over.
We hopen wel dat er aan de andere kant patrouillerende grenswachten staan. Mannen met een dikke kop, snor en een glimmende pet, die ons van top tot teen bekijken. Vragen waar we vandaan komen en ons geduld op de proef stellen en ons dan in een onverstaanbaar dialect toespreken .......dat we nu niet moeten denken, dat als je je zo uitslooft, dat je dan niets te verbergen hebt. Want ....is het niet zo, dat je dan juist iets te verbergen hebt. Dus open die Ortlieb-tassen. En dat we dan op het nippertje gered worden van een urenlange bureaucratie, als ze de tassen met zweetspullen open trekken.
‘Es bueno, empacar, cerrar herméticamente y escaparse’. Het is wel goed zo, inpakken, hermetisch afsluiten en wegwezen.
Spanje we komen er aan.
Spannend hè?
Prachtige vergezichten, rotsformaties, brede dalen, windmolens in de verte, weinig (zondag-) verkeer, wind in de rug, sinds tijden weer eens collega-fietsers en het was weer eens erg warm. En uiteraard terrasjes die net dicht gaan als wij arriveren. Alsof de duvel er mee speelt. En dat zou best kunnen, want Satan is hier (of was) in de buurt wel volgens de Kathaarse rituelen bepalend voor goed of fout, licht of donker en ook over open of dicht.
We zitten op dit moment dicht bij niemandsland. We hadden een camping in Llauro willen nemen, maar in de wetenschap dat we niet op de eerste maar op de tweede camping wilden staan, maar dat bij nader inzien die tweede niet bleek te bestaan - foutje - en aangezien onnodig terugfietsen niet in ons fietswoordenboek voor komt, besloten we gewoon nog 7 km door te fietsen naar Saint-Jean-Pla-de-Corts. Nog iets dichter bij de grensovergang, en bij de definitieve klim, om in Spaans-Catalonië te komen. Nu is het ook zo, dat we het ons makkelijk hadden kunnen maken, door gewoon de normale grensroute te volgen. Die uiteindelijk in La Junqueira in Spanje uit komt. Maar eigenlijk, tussen al die auto’s, wel of niet in een file, voor fietsers niet geschikt. Nee, we gaan door het zgn. Niemandsland. Land dat ontoegankelijk is voor auto’s. En vroeger zonder enige twijfel een smokkelroute is geweest. Een ‘stille’ grensovergang. Voor fietsers uitermate geschikt. Het is niet de meest simpele oplossing om aan Spaanse kant te komen, maar die zweetdruppels hebben we er graag voor over.
We hopen wel dat er aan de andere kant patrouillerende grenswachten staan. Mannen met een dikke kop, snor en een glimmende pet, die ons van top tot teen bekijken. Vragen waar we vandaan komen en ons geduld op de proef stellen en ons dan in een onverstaanbaar dialect toespreken .......dat we nu niet moeten denken, dat als je je zo uitslooft, dat je dan niets te verbergen hebt. Want ....is het niet zo, dat je dan juist iets te verbergen hebt. Dus open die Ortlieb-tassen. En dat we dan op het nippertje gered worden van een urenlange bureaucratie, als ze de tassen met zweetspullen open trekken.
‘Es bueno, empacar, cerrar herméticamente y escaparse’. Het is wel goed zo, inpakken, hermetisch afsluiten en wegwezen.
Spanje we komen er aan.
Spannend hè?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
