In de pocket

Tassen aan de fiets, tent onder de snelbinders. Nog even de gereserveerde croissants en pain chocolats ophalen bij de vriendelijke, goedlachse senior van het restaurant. En terwijl ik (JB) met hem bezig ben, praatje, betalen, waar gaat de reis naar toe, zie ik het opeens. De senior had op een of andere manier een bekend gezicht. Maar nu weet ik het. Ik weet het nu zeker. Ik sta regelrecht tegenover Nestorix - die oude man, die zo’n mooie jonge vrouw aan de haak geslagen heeft in de Asterix en Obelix serie. Sprekend. Bijzonder zo’n associatie. Maar goed, het is ook een bijzondere dag. Vandaag de laatste echte krachtsinspanning. Speciaal voor Anneke (van Magisch Drenthe) heb ik (JB) mijn ‘Op Fietse, Drenthe doet wat met je’-wielershirt aangetrokken. Mijn laatste frisse shirt heeft de eer om samen met mij de Pyreneeën te overwinnen. Het min of meer laatste obstakel de nek om te draaien.

We kopen en drinken nog snel even een dorstlesser bij de plaatselijke Spar in Maureillas-las-Illas en klimmen daarna even omhoog en slaan dan de eerste weg rechts af. We beginnen aan een tien km lang stuk naar Las Illas. Het eerste stuk is nog vrij vlak, maar na de splitsing begint het te stijgen in een bosrijke omgeving, veel schaduw. Vier km flink omhoog en daarna een paar honderd meter even min of meer vlak. Daarna weer 4 km krachtig de hoogte in. Er zit wel een geleidelijkheid in, zodat je in een ritme kunt komen. Je goed op je ademhaling kunt letten. En ondanks de inspanning die je moet leveren je toch kunt blijven concentreren. Of zou afleiding juist een goed middel zijn. Dat zal wel per persoon verschillen. En wat is afleiding. Dat je de pijn verdringt door aan de Hangende tuinen van Babylon te denken? Of aan Machu Picchu of de Taj Mahal. Zou Bauke dat ook doen. Of blijft hij liever dicht bij huis. En ziet hij, als hij met pijn en moeite aan het elastiek hangt in die kopgroep, de Stier van Potter of het Straatje van Vermeer voorbij komen. Uiteindelijk moeten wij het zelf doen, bagage en onszelf naar boven fietsen. In volkomen stilte, want er is behalve wij niemand.

Het toetje, de laatste zware klus van onze tocht vanaf NL, is tot het laatst bewaard. En dat hoort ook zo. We hebben inmiddels Las Illas bereikt. Het laatste stukje was even wat makkelijker. Maar de belangrijkste 3 km volgen dan nog. Tot de top, de grens. De benen al mooi volgelopen en dan nog een keer de apotheose. Even uitblazen en een korte blik werpen op het monument voor de slachtoffers uit de Spaanse Burgeroorlog. Voor hun was de Pyreneeën een vluchtweg en de weg die wij nu als toeristen gebruiken om Spanje, dus andersom, te bereiken was voor de strijders van toen een vluchtroute. Waarschijnlijk nog een geitenpad.
We volgen de Route du Manrell naar Vajol. De eerste anderhalve kilometer gaat echt steil omhoog. Een paar haarspeldbochten volgen. Dan een betonnen pad. Is onlangs aangelegd, tot aan de pas, volgens routemaker Benjaminse. Nou, nee dus. Waarschijnlijk is hij verkeerd voorgelicht en heeft hij dit nog niet zelf kunnen controleren. Wij weten beter. Er is inderdaad sprake van een betonnen pad van een paar honderd meter, maar het gaat al snel over in een hobbelig en knobbelig onverhard stuk weg. Al klimmend springt de fiets heen en weer.
En dan ben je er opeens. Je komt op een open plek terecht. Met eenvoudige slagbomen, die open staan. Niemand te bekennen. Geen bordje met daarop, dat je in Spanje bent. Of een vlag. Aan Spaanse kant is wel mooi asfalt aangelegd. En even later zoeven we, in een fraaie bosrijke omgeving, naar beneden naar Agullana en naar Boadella d’Emporda en even later, na Pont de Moulin, draaien we brede asfaltwegen op. En tussen het (opeens) drukke verkeer, dat wel of niet afslaat of juist rechtdoor gaat naar snelwegen richting Barcelona, zoeken ook wij onze weg naar Figueres. In no-time zijn we in deze stad van Salvador Dali en laten een foto maken van onszelf voor het zeer bijzondere museum van theater en kunst.
Tot zover gaat het v.w.b. het volgen van het routeboekje. Maar we zijn nog niet in Barcelona. Maar het boekje geeft echter geen bruikbare route naar deze grote stad. Wel adviezen, waar je niks aan hebt. Een van de adviezen is, neem de trein. En we hebben al even uitgezocht, dat we in een uur met de sneltrein in Barca kunnen zijn. En zaterdag moeten we met de fietsbus vanuit Garriguella weer terug naar huis. En dat ligt hier 15 km verderop. Figueres is voorlopig ons hoofdkwartier. Het ligt strategisch voor ons gunstig.

Maar U bent nog niet van ons af, we laten nog van ons horen. De Pyreneeën hebben we in ieder geval in onze pocket. ‘Op Fietse’.