Het Buitenland

Als je je medemens niet meer kunt verstaan kun je zeggen dat je in het buitenland bent. De taal markeert de grens. De taalgrens. En die loopt dwars door België zoals u weet. Vanuit zuidelijk Nederland is dat ruim een fietsdag.
De start van onze Benjaminse fietsroute was in Eindhoven. Op het voorblad van het boekje staat ‘ van Amsterdam naar Barcelona. Hoe je in Eindhoven komt moet je zelf uitzoeken en Barcelona is een mooie stad, maar Benjaminse is er blijkbaar nog nooit geweest op een fiets.
Om logistieke redenen zijn we ten zuiden van de lichtstad, even voorbij snelwegen en drukke verkeerspleinen, in een buitenwijk van Waalre gedropt en daar hebben we de bagage aan de fietsen geknoopt. We hebben nog even, als startprocedure, een Formule 1 opstelling overwogen, maar hebben ons laten vertellen dat dit ogenschijnlijk innovatieve idee in de Tour de France als een nachtkaars is uitgegaan. Nog even een Le Mans start overwogen, maar zagen daar ook van af. Fietsen en gekkigheid horen niet bij elkaar. Zitten en gewoon (door)trappen. Ergens tussen Schaft en Achel passeren we de landsgrens en komen in de beschutting van bomen, bossen en heidevelden en hier en daar een abdij. België dus. Er staat een fikse tegenwind. Bij dit erg warme fietsweer geeft dat enige verkoeling, maar je komt niet in je ritme. En als we eenmaal op stoom geraken, moeten we regelmatig weer in de remmen voor het zondagse fiets-knopenpunt-volk. Neerpelt, Overpelt, door de bossen van de Kempen en over een prachtig gelegen golfcourse. Benjaminse is waarschijnlijk een golfliefhebber. In dit geval voerde hij ons over slalommend terrein met hier en daar een waarschuwing voor overschietende golfballen. Dat bord is volkomen overbodig ons inziens, want we zagen enkel en alleen ploeterende golfers die amper een bal konden raken. En als bal en stok (of is het stick of club) dan toevallig wel met elkaar in contact waren gekomen, dan viel het balletje hooguit 15 meter verderop al weer morsdood stil in het zand. Geen ferme klap gezien, geen bal die, fluitend tussen fietsspaken, op weg waren naar een hole-in-one. We hadden ook de hoofdweg kunnen volgen en een km verderop weer de route kunnen vervolgen. Volgende keer de kaart beter bestuderen is het devies. Rare draaien en keren en BMX parcourtjes vermijden. Behalve als het landschappelijk schoon oogstrelend en echt iets toe gaat voegen aan onze ‘fietsbeleving’.

We rijden door het merkwaardige Beringen-Mijn. Een dorp met een inmiddels gesloten kolenmijn. Uiteraard een kerk, een mijntoren en een mooi gestileerde moskee bepalen het beeld. De mijn heeft in de vorige eeuw veel Turken hier naar toe gelokt en na sluiting zijn ze gewoon gebleven en halve Vlamingen geworden. Maar dan wel met een eigen moskee.
Grote delen van de route lopen over voormalige taluds van inmiddels verdwenen spoorlijnen. We zijn de dag wat later begonnen en zo rond 19.00 uur is het wel mooi geweest. We rijden Diest in. Een stadje. Een rare binnenkomst. We zien geen stadsdrukte. Het is dan wel zondag, maar waar is iedereen. En waar is het centrum. Al laverend zien we toch een lelijke kerk met rare torentjes en het staat zowaar in het centrum. En in het centrum kroegen en restaurants bij de vleet. We zijn, zo leren we al snel, in Oranjestad Diest. Onze W.A., onze huidige koning, heeft nog steeds een titel die verwijst naar Diest. En vanwege zijn niet officiële titel van ‘Prins Pils’ wordt hij er van verdacht, dat hij de horeca heeft gecentreerd in de stad. Een kroegentocht is mooi, maar je moet er niet moe van worden. Dat verklaart, voor ons in iedere geval, de dodelijke saaiheid van het buitengebied en de intensieve consumptiedrift om en rond de Oranjekerk in het centrum. Alle kroegen - en gezelligheid - overzichtelijk op de markt.
Maandag is vergelijkbaar met de eerste fietsdag. Nog steeds een fikse wind tegen. We volgen een nieuwe fiets-spoorlijn. De Ardennen liggen voor ons. Even voorbij Tielt en Hoegaarden komen we in Wallonië. Tegenwind, omhoog lopend terrein, de warmte en als gevolg daarvan slaaptekort zorgen voor de eerste irritaties. Maar als we dan Namen binnen rijden, dan worden we weer blij. We zijn eindelijk in het buitenland. Franstalig, rommelig, gezellig. En omdat de jeugdherberg al vol is karren we nog eens 25 km over een prachtig fietspad langs de Maas naar Dinant, naar een camping. Zo rond 24.00 uur ging bij ons het licht letterlijk en figuurlijk uit.
Dinsdag laat opgestaan.De padvinders naast ons, kampeerders in hart en nieren, zijn uiteraard al in geen velden of wegen te bekennen. Geruisloos vertrokken. We hebben weer tegenwind. En staan voor een zware etappe. De Ardennen moet je niet onderschatten. Korte steile klimmetjes en lange ‘lopende’ stukken wisselen elkaar af. Maar ook af en toe -remmen los - zwierige afdalingen. De hele dag, d.w.z. vanaf 11.30 uur, in de weer om de 80 km tot aan Bertrix, een Waals dorpje nabij de Franse grens, te overbruggen. En zoals zo vaak heeft onze fietsboekjesschrijver zijn verrassing voor het laatst bewaard. ‘Bij huis nr.18 linksaf en daar waar de oplopende asfaltweg een scherpe bocht naar links maakt rechtdoor een onverhard pad op’. Onverhard is niet erg, maar een pad met steenslag, losse keitjes en gravel, zo’n 8 km voor de finish is dodelijk. En toch - meer levend dan dood - staan we even later in Bertrix. Een oude coureur op een Merckx-fiets wijst ons de weg naar ‘Ardennen-camping’. Een pretparkachtige accomodatie inclusief zwemparadijs. Panoramisch uitzicht over een golvend landschap. Bijna allemaal Nederlanders en een verdwaalde Vlaming. ‘We zijn eigenlijk helemaal vol, maar helemaal aan de rand kun je eventueel nog wel staan met een klein tentje’. En wat blijkt. Er kunnen nog wel twintig tenten staan op deze schaduwrijke strook. We staan er helemaal alleen. ‘We vinden alles goed’, hadden we al gezegd. ‘En kunnen we dan hier nog wat eten’. Dampende schotels waren al het volle terras opgesjouwd. ‘De keuken is net dicht gegaan. Maar u kunt nog wel een frietje en een frikandel krijgen in de snackhoek’. Het is 4 minuten voor half 9, het zijn de drukste weken van het jaar, het zijn de warmste dagen sinds heugenis. En het Hollandse restaurant heeft de keuken conform de regels en voorschriften van de locatiemanager, dichtgegooid. De kok wil ook graag naar huis. Naar huis? We dachten, dat we in het buitenland waren. Maar tot onze schrik beseffen we dat we weer thuis zijn.