Geen mooie fietsdag

Vrijdag een vlakke etappe. Daar kun je na al dat omhoog en omlaag van de laatste weken zo naar uitkijken. Daar kan een fietser die keer op keer die bagage omhoog moet fietsen, al dagen van te voren van dromen. Vrijdag al aangemerkt als ‘rustdag’. Nog wel een stukkie fietsen, ruim 70 km verderop, maar dan zonder enige inspanning. Uiteindelijk was het een winderige dag en grotendeels een fikse tegenwind. En hoe dichter bij de kust, des te sterker het ging waaien. Weg genieten.
Op ons kaartje zie je, dat we bij Vias (-plage) dicht langs de kust zullen fietsen. Met een beetje geluk, op een iets hoger punt, zouden we die wonderschone Middellandse zee moeten kunnen zien. Resultaat: niet gezien. Helaas. Onze route verdwijnt met een boogje voor de kust langs en dan weer het binnenland in.
We kennen allemaal wel die mooie azuurblauwe zee. En in dat beeld hoort dan ook een stralende zon. Geen wolkje aan de lucht. In onze situatie, vrijdag de 17e, donkere wolken en het miezert een beetje.

Wind en regen dus. Het is eigenlijk ook geen mooi landschap waar het Canal du Midi doorheen loopt. Dan heb je al zoveel moois gezien onderweg en dan rij je door een polder, in een licht heuvelend landschap. Een landschap dat erg zijn best doet om erbij te horen. Maar dat gaat niet lukken. Daarvoor is het te lelijk. Het is vlak, een allegaartje van druiventeelt, rietkragen, een (meest) recht-toe-recht-aan kanaal en hier en daar een dorpje. En vakantiegangers, die dicht bij de kust nog een plekje proberen te vinden, wel of niet legaal. Het fietspad langs het Canal is wel erg druk met fietsers uit de regio en lange afstandsfietsers zoals wij. In Bezier staat een richtingaanwijzer met 2 bestemmingen: Cadiz 1610 km en Athene 3780 km. Bezier als middelpunt blijkbaar. Vanuit Bezier ontdek je de wereld.

We rijden al een uur met een regenjas. Dat beïnvloed natuurlijk ook je indrukken van de wereld en ook het landschap om je heen. En dan ook nog eens harken tegen de wind in. Het sluizencomplex even buiten Bezier mag zich verheugen in een grote belangstelling. Kijkers. Er is hier sprake van een groot verval in het landschap. Trapsgewijs worden bootjes hier via allerlei sluisjes over deze fysieke barrière getild. Wel bijzonder. Na veel geploeter, geen rustdag dus, komen we in Salleles d’Aude aan. Het is weer genoeg voor vandaag. De municipal camping is snel gevonden. En bij de ingang, op een A4-tje staat COMPLET geschreven. Kantoortje hermetisch gesloten. Kunt dus niemand vragen of er voor een petit tente nog plaats is. Nee, vol is vol en dat zetten we op een briefje en we gaan zelf even bootje varen in het Canal. We zijn er even niet.

Zo kwamen we wederom terecht in een chambre. De eerste was vol, maar bij vrienden was nog wel plaats. Engelsen, die jaren terug op zoek waren naar een groot huis. Sfeervol hebben verbouwd en nu kamers verhuren. De heer des huizes, op de hoogte van onze komst, stond ons buiten al op te wachten. Fietsen in de schuur. Bagage mee naar de kamer. Opfrissen en dan nog even genieten van onze ‘rustdag’.
Al met al geen mooie fietsdag. Maar dat hoort er ook bij. In de verte kunnen we de Pyreneeën al zien liggen. Laten we ons daar maar op verheugen.