Het grote niets doen

We willen woensdag graag in Cluny zijn. Dan zitten we 1,5 week op de fiets. Cluny is ook het einde van routeboekje 1. Dus dan zijn we zo ongeveer op de helft. Als we dit tempo aanhouden, zijn we na 22 a 23 fietsdagen bij de finish en hebben dan nog een dag of 5 over voor niks doen. En niks doen kan alles zijn. Fietsen zonder doel is ook voor ons niks doen, met de trein naar Barcelona is ook niks doen. Nu met dit erg warme weer denken we regelmatig na over fietsen en niets doen. En wij krijgen steeds meer een verlangen naar dat niets doen. Sterker nog, we denken dat niets doen leuker is dan fietsen.
Maandag viel dat nog enigszins mee. Nog steeds wind mee en veel schaduw. Lange stukken langs die mooie kanalen, kleine meertjes en rivieren. De eerste drie uur, nog volop in de schaduw, maken we flink wat km’s. Bootjes met vriendelijk zwaaiende mensen passeren we. Hier en daar gaat een bootje voor anker. En wordt er vanaf de boot in het verfrissende water gedoken. En als wij dan al een paar uur hebben rondgetrapt, dan begint het verlangen om ook even een frisse duik te nemen steeds sterker te worden. Natuurlijk hadden we dat kunnen doen, maar juist op zo’n moment rijd ik (JB) over een heel slecht wegdek en valt mijn achterwiel in een asfaltscheur. Buitenband en binnenland aan flarden. Beide vervangen. Kostte ons een half uur. Ondertussen zwaaiend volk op langsvarende schuiten. Aardige mensen maar ze voeren, zo denken wij althans, geen klap uit. Even later zien we voor de vaartuigen tunnels waar ze doorheen kunnen varen. Dwars door zo’n heuvel. Wij moeten over die heuvel heen fietsen. Door het oponthoud rusten we wat minder uit en op het heetst van de dag trekken we nog een extra register open. We zijn blij als we een supermarkt tegenkomen. Het is onze lievelingsplek. Gelijk een oase. Glazen voordeur schuift open en je stapt een heerlijke koele ruimte binnen. Buiten 37 graden. We rennen gelijk naar de gekoelde dranken. Water aanvullen en vruchtendrankjes, liefst in literverpakking. Dan zoeken we in het dorp een koele zitplek. Meestal bij een kerk of een busstation. De fiets parkeren we zo snel als mogelijk en met een routineuze zwaai slingeren we de helm aan een bar-end van het stuur. Het allerheerlijkste moment van de dag. Oververhit en eindelijk mogen we even niets doen. U kunt zich nauwelijks voorstellen hoe intens gelukkig een mens kan worden als de koude vruchtendrank zijn weg vindt naar keel en verdere delen van ons lichaam.
De camping in Pontailler sur Saône was perfect. En een restaurant, die tot in de late uurtjes open is. Zo hoort dat. Hier zagen we voor het eerst de voortekenen van zuidelijk Frankrijk. De mensen vooral. In het restaurant dat aan de rivier ligt en tevens dient om de badgasten (dorpelingen en kampeerders) van consumpties te voorzien, staan de dorpsgekken, armoedzaaiers, ‘circusartiesten’ en querulanten aan de bar. Een gek hoedje of petje op en afgetrapte schoenen aan. Ze horen er gewoon bij. Na 19.00 uur zijn ze ook plotseling verdwenen. De serveersters, kordate tantes, moeten dan ruimte hebben om de menukaart goed uit te venten. Dit alles onder het toeziend oog van een patron, die niets doet, maar ook niets ontgaat. De logistiek, de administratie is een tikkeltje aan de ouderwetse kant. De dames hebben een potlood, die telkens zoek is en per tafel kleine bonnetjes. Onhandig, onwerkbaar, maar op een of andere manier werkt het.

Dinsdag was killing. Een graad of 37. Tegenwind en nauwelijks schaduw. Zelfs de lange stukken door bospercelen, op en af, lagen volledig in de zon. Alleen maar gefietst. Behalve een abdij niet veel gezien. Geen tijd voor. Geen puf. We komen aan het eind van de dag in Bourgondië. Wijnranken tot de horizon. Uiteindelijk, rond 16.30 uur in het verrassend mooie stadje Beaune. Op een doortrek camping. De meeste Nederlanders kennen die camping waarschijnlijk. Of ze het stadje kennen is een ander verhaal. De meesten moeten zo snel mogelijk naar het zuiden of zo snel mogelijk weer naar huis. Het stadje met dorpsallure is echt de moeite waard. Authentiek, vakwerkhuisjes en opvallend veel Engelsen. Maar ook Japanners. En die slapen allemaal in het 4 sterrenhotel Henry II. Dat doen ze niet voor niets. Beaune is onderdeel van hun arrangement. En morgen zullen ze, net als wij, wel richting Cluny gaan. Dat zit namelijk ook in ons arrangement. Wij doen dat voor ons werk. Japanners in een touringcar. Met airco. Niets doen op zijn Japans. Stilzitten en lekker naar buiten kijken. Willen we ruilen? Toch maar niet. Op een dag met 37 graden misschien.