Een ontspannen fietsdagje

Wat een prachtige fietsdag. Zonnetje, een graad of 27, geen lastig traject en wind in de rug. Een km of 70 voor de boeg. Het is weekend en dus ook veel vrolijke recreanten uit de regio zijn op pad. Van allerlei pluimage. We zitten op de populaire Velo route naar de Middellandse zee. Die gaan we een tijdje volgen.
Bij het uitrijden van Lyon komen we langs een opmerkelijk futuristisch gebouw. Het Museum Confluences, een wetenschapsmuseum. Op de plek waar Rhône en Saône in elkaar samenvloeien (confluence). Voor een volgende keer een mooi doel om eens te bekijken. Maar nu eerst vaart maken. Met die rugwind gaat dat eenvoudig. Alsof we de Trofeo Baracchi rijden. Die beroemde koppeltijdrit uit het grijze Italiaanse wielerverleden. Bij Givors staat een nog jong wielermonument. Een herinnering aan het depart van de etappe op 14 juli 2013 (nationale feestdag) in de 100e Tour de France van Givors naar de Mt. Ventoux.

Een eindje verder moeten we even zoeken naar het vervolg van de route. Een veteraan op een racefiets vraagt of hij kan helpen. Probleem snel opgelost, maar inmiddels zit hij op de praatstoel. Hij kende Rotterdam goed. Was er begin jaren 70 geweest. Was met de boot vanuit Engeland naar de Rotterdamse haven gevaren. Met een Engels vlaggetje aan zijn bagage. Hij probeerde daar in het Duits te communiceren. Niet wetende dat het bombardement van de Duitsers op Rotterdam in de meidagen van 1940 nog niet helemaal verwerkt was bij sommige Rotterdammers. Toen bleek dat hij niet alleen een Engels vlaggetje bij zich droeg, Duits sprak, maar eigenlijk een Frans paspoort had, moest de bon vivant de havenautoriteiten heel wat uitleggen. De oproerkraaier van toen, dat maken we een beetje op uit zijn verhalen, is nu een gepensioneerde, oudere, tevreden fietser. Es war einmal.

We komen, pal aan de Rhône, door een natuurgebied. Het mooie asfalt cirkelt elegant door deze idyllische omgeving. We passeren een oude dame, we schatten tussen de 75 en 80. Op een racefiets. Rustig pedalerend, een ware Pedaleur de Charme. Prachtig gezicht. We groeten elkaar vriendelijk en even verder helpen we haar bij het passeren van een ingewikkeld fietssluisje.
Ondanks ons eigen pittige tempo worden we ingehaald door twee ‘valsspelers’. E-bikers, wederom op leeftijd. We gaan, als pesterij, even in het wiel hangen en laten ons zo eenvoudig een paar kilometer meesleuren. De mannelijke helft van het echtpaar kijkt af en toe geërgerd achterom en dan is het tijd om los te laten. Het moet wel gezellig blijven. Toch blijft de afstand tussen ons hangen tussen de 100 en 200 meter. En iedereen weet, dat als er iets voor je fietst, dat het dan al snel een doelwit kan worden. We doen een poging om ze in te halen. Dat zou toch helemaal mooi zijn. We halen het onderste uit de kast en na 10 minuten passeren we de e-bikers met een nonchalante inhaalmanoeuvre. Een km verderop staan we stil bij een routebord. We raken in gesprek en moeten allemaal een beetje lachen om de komische situatie. Ze blijken uit de buurt van de Mont Blanc te komen en ruilen de auto graag in voor de fiets. Maar dan, gezien al die bergen in hun woonomgeving en ook hun leeftijd, wel op een ‘gemotoriseerde’ fiets. Met deze uitleg kunnen we genoegen nemen.

Op deze manier waren we dus al snel op onze bestemming, Saint Rambert-d’Albon. We hadden nog door kunnen fietsen naar een volgende camping aan de Rhône, maar het was tot nu toe een ontspannen fietsdagje geweest en dat wilden we graag zo laten. Energie sparen voor de komende dagen. We komen in de Ardèche. We gaan de hoogte in.